کد مطلب:129418 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:123
وارونه دار زدن دو شهید
«سپس عبیداله زیاد فرمان داد كه مسلم بن عقیل و هانی بن عروه رحمهما الله را وارونه به دار كشیدند. او در صدد برآمد، سرهای آن دو را نزد یزید بن معاویه بفرستد.» [1] .
«پس از به دار كشیده شدن مسلم بن عقیل و هانی بن عروه، عبدالله بن زبیر اسدی درباره شان چنین سرود:
اذا كنت لا تدرین ما الموت فانظری
الی هانئ بالسوق و ابن عقیل
الی بطل قد هشّم السیف وجهه
و آخر یهوی من طمار قتیل
تَری جَسَداً قد غیر الموت لونه
و نضحُ دم سال كل مسیل
فتی كان أحیی من فتاة حیبة
و أقطع من ذی شفر من صقیل
و أشجع من لیث بخضّان مُصحرٍ
و أجرَأَ مِن ضارِ بِغبة غیل
اصابهما امر الامیر فأصبحا
أحادیثَ مَن یَسری بكلّ سبیل
أیركبُ أسمأ [2] الهمالیج آمناً
و قد طلبته مذحجٌ بذخول
تطوف حوالیه مُرادٌ و كلّهم
علی رقبة من سائل و مسول
فان انتم لم تثأروا لا خیكم
فكونوا بغایا أُرضیت بقلیل [3] .
اگر نمی دانی مرگ چیست به هانی در بازار و بر ابن عقیل بنگر
به قهرمانی كه شمشیر صورتش را خرد كرد، آن دیگر هم كشته شده و از بالا انداخته شده
پیكری را می بینی كه مرگ رنگش را دگرگون كرده است و خونی را كه در هر سیلگاهی جاری شده است
جوانی را می بینی كه از زن جوان شرمگین با حیاتر و از شمشیر دو سر جلا داده شده برنده تر بود
شجاع تر از شیری در صحرا و جسورتر از درنده در بیشه شیران
فرمان امیر آن دو را گرفتار كرد، چنانكه داستان همه شیروان گشتند
آیا اسمأ آسوده خاطر بر اسب می نشیند، در صورتی كه طایفه مذحج از او خون هانی را می خواهند؟
قبیله مراد در اطراف او گردش می كنند، و همگی چشم به راه اویند كه پرسش می كنند یا پرسیده می شوند
شما اگر انتقام خون برادر خویش را نگیرید، پس زنان زناكاری باشید كه به اندكی راضی گشته اند.
«پس از به دار كشیده شدن مسلم بن عقیل و هانی بن عروه، عبدالله بن زبیر اسدی درباره شان چنین سرود:
اذا كنت لا تدرین ما الموت فانظری
الی هانئ بالسوق و ابن عقیل
الی بطل قد هشّم السیف وجهه
و آخر یهوی من طمار قتیل
تَری جَسَداً قد غیر الموت لونه
و نضحُ دم سال كل مسیل
فتی كان أحیی من فتاة حیبة
و أقطع من ذی شفر من صقیل
و أشجع من لیث بخضّان مُصحرٍ
و أجرَأَ مِن ضارِ بِغبة غیل
اصابهما امر الامیر فأصبحا
أحادیثَ مَن یَسری بكلّ سبیل
أیركبُ أسمأ [2] الهمالیج آمناً
و قد طلبته مذحجٌ بذخول
تطوف حوالیه مُرادٌ و كلّهم
علی رقبة من سائل و مسول
فان انتم لم تثأروا لا خیكم
فكونوا بغایا أُرضیت بقلیل [3] .
اگر نمی دانی مرگ چیست به هانی در بازار و بر ابن عقیل بنگر
به قهرمانی كه شمشیر صورتش را خرد كرد، آن دیگر هم كشته شده و از بالا انداخته شده
پیكری را می بینی كه مرگ رنگش را دگرگون كرده است و خونی را كه در هر سیلگاهی جاری شده است
جوانی را می بینی كه از زن جوان شرمگین با حیاتر و از شمشیر دو سر جلا داده شده برنده تر بود
شجاع تر از شیری در صحرا و جسورتر از درنده در بیشه شیران
فرمان امیر آن دو را گرفتار كرد، چنانكه داستان همه شیروان گشتند
آیا اسمأ آسوده خاطر بر اسب می نشیند، در صورتی كه طایفه مذحج از او خون هانی را می خواهند؟
قبیله مراد در اطراف او گردش می كنند، و همگی چشم به راه اویند كه پرسش می كنند یا پرسیده می شوند
شما اگر انتقام خون برادر خویش را نگیرید، پس زنان زناكاری باشید كه به اندكی راضی گشته اند.
[1] الفتوح، ج 5، ص 105.
[2] اسمأ: مقصود اسمأ بن خارجه است.
[3] مقتل الحسين، خوارزمي، به نقل از الفتوح ابن اعثم كوفي، روشن است كه اين قصيده در دوران خودش از شعرهاي سياسي ممنوع بوده و سمتگران، سراينده يا خواننده آن را كيفر مي داده اند. تا آنجا كه درباره گوينده اش اختلاف است. دينوري آن را به عبدالرحمن بن زبير اسدي نسبت مي دهد (الاخبار الطوال، ص 242)؛ ابن اثير (در الكامل في التاريخ، ج 3، ص 274) و نيز طبري در تاريخ خويش (ج 3، ص 293) احتمال داده اند كه شعر از فرزوق باشد. در منابع تاريخي اين ابيات نيز با تفاوتي آشكار ذكر شده است.